بیماری سلیاک (CD) یک بیماری التهابی است که روده کوچک را تحت تاثیر قرار داده و باعث اختلال در جذب مواد معدنی، مواد مغذی و ویتامین‌ها به دلیل حساسیت به گلوتن موجود در غلات می‌شود. مطالعات نشان می‌دهند که عوامل محیطی و ژنتیکی در پاتوژنز این بیماری نقش دارند. طبق تحقیقات مختلف، شیوع CD در سراسر جهان نزدیک به %۱ است. علائم رایج CD شامل کاهش وزن، تأخیر در رشد، کم‌خونی، پوکی استخوان، اختلال در جذب، یبوست مزمن و درد شکمی است؛ با این حال، برخی بیماران ممکن است بدون علائم کلاسیک یا حتی بدون علامت باشند (سلیاک خاموش). تشخیص و درمان زودهنگام CD در دوران کودکی برای پیشگیری از کوتاهی قد در بزرگسالی اهمیت دارد.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) به دلیل وضوح بالا و کنتراست مناسب بافتی به طور گسترده‌ برای ارزیابی مفصل شانه استفاده می‌شود. در حالی که توالی‌های دوبعدی (2D) مانند اکو چرخش سریع (FSE) وضوح مکانی خوب، نسبت سیگنال به نویز (SNR) و نسبت کنتراست به نویز (CNR) مطلوبی در MRI شانه فراهم می‌کنند.

یکی از مسائل مهم پاتوفیزیولوژیک در بیماری‌های قلبی‌عروقی(CVD) ، بروز فیبروز است که می‌تواند منجر به اختلال در عملکرد قلب و افزایش خطر نارسایی قلبی شود. انواع فیبروز قلبی با توجه به علت و محل بروز آن متفاوت‌اند و به چهار دسته تقسیم می‌شوند: فیبروز جایگزین، فیبروز بینابینی واکنشی، فیبروز بینابینی نفوذی و فیبروز اندومیوکارد. مطالعات قبلی نشان داده‌اند که عواملی مانند دیابت، کووید-۱۹، چاقی و پیری نیز می‌توانند به بروز فیبروز قلبی کمک کنند. فیبروز در بیماری‌های مزمن مختلف رخ می‌دهد و فرایندهای مولکولی و سلولی مشترکی در چندین اندام، از جمله قلب، کبد، ریه و کلیه به همراه دارد و باعث اختلال در عملکرد آن‌ها می‌شود.

چندین کانالوپاتی قلبی تا به امروز شناسایی شده‌اند که شایع‌ترین آن‌ها شامل سندرم QT طولانی (LQTS)، سندرم QT کوتاه (SQTS)، سندرم بروگادا (BrS) و ریپلاریزاسیون زودرس (ER) هستند. LQTS و SQTS به ترتیب با طولانی شدن و کوتاه شدن فاصله QT در نوار قلب (ECG) مشخص می‌شوند. این شرایط معمولاً با سنکوپ، آریتمی‌های قلبی و مرگ ناگهانی قلبی (SCD) همراه هستند. BrS با افزایش قطعه ST در لیدهای پره‌کاردیال سمت راست، در غیاب ایسکمی، اختلالات الکترولیتی یا بیماری‌های ساختاری قلب تعریف می‌شود و می‌تواند با فیبریلاسیون بطنی (VF) و SCD مرتبط باشد. الگوی ER، که نشانگری دیگر برای کانالوپاتی‌ها است، قبلاً خوش‌خیم در نظر گرفته می‌شد، اما اخیراً با فیبریلاسیون بطنی ایدیوپاتیک و SCD ارتباط پیدا کرده است.

اگرچه بیشترین موارد مرگ‌ومیر و عوارض ناشی از سرطان‌ها در بدخیمی‌های شایع‌تری مانند سرطان پستان، پروستات، ریه و روده دیده می‌شوند، بدخیمی‌های کمتر شایع نیز می‌توانند به صورت تهاجمی و کشنده ظاهر شوند؛ از جمله سرطان مدولاری تیروئید (MTC) که با متاستازهای دوردست تشخیص داده شده است. MTC که از سلول‌های نوروآندوکرین (پرافولیکولار) در بخش بالایی لوب‌های تیروئید منشا می‌گیرد، به‌عنوان یک بدخیمی نادر شناخته می‌شود و تنها ۵٪ از کل سرطان‌های تیروئید و ۱۳٪ از مرگ‌ومیرهای ناشی از سرطان تیروئید را شامل می‌شود.

کلسیفیکاسیون آنولوس میترال (MAC) یک وضعیت مزمن و تخریبی است که به مرور زمان بدتر می‌شود. عوامل متعددی در بروز MAC نقش دارند، از جمله مکانیسم‌هایی مشابه آترواسکلروز که موجب تغییراتی در سلول‌های خاصی در دریچه‌های قلب می‌شوند. کلسیفیکاسیون دریچه میترال می‌تواند به صورت یک رسوب حلقوی یا در امتداد لت‌های دریچه باشد و گاهی حتی طول لت جلویی را افزایش دهد. MAC معمولاً بدون علامت است و به‌صورت اتفاقی در اکوکاردیوگرافی ترانس‌توراسیک (TTE) شناسایی می‌شود. این وضعیت عمدتاً زنان و افراد بالای ۷۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

در سال 2018، 1,276,106 مورد جدید سرطان پروستات و 358,989 مرگ‌ومیر ناشی از آن در مردان ثبت شد که آن را پس از سرطان ریه، به دومین سرطان شایع در مردان در سراسر جهان تبدیل کرد. علائم رایج شامل مشکلات ادراری، تکرر ادرار و شب‌ادراری است. سرطان پروستات اغلب با اندازه‌گیری آنتی‌ژن اختصاصی پروستات (PSA > 2 ng/mL) در خون تشخیص داده می‌شود. با این حال، از آنجا که افزایش سطح PSA ممکن است در مردان بدون سرطان نیز مشاهده شود، بیوپسی بافتی روش استاندارد طلایی برای تأیید وجود بدخیمی است. گزینه‌های درمانی برای مردان مبتلا به سرطان پروستات موضعی و با امید به زندگی بیش از 10 سال شامل پروستاتکتومی رادیکال (RP)، پرتودرمانی، براکی‌تراپی است. روش‌های اصلی درمان سرطان پروستات موضعی شامل پروستاتکتومی کامل یا پرتودرمانی می باشد.

بیماری شریان محیطی (PAD) یکی از مشکلات بالینی مهم است که حدود 1.52٪ از بزرگسالان بالای 40 سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، در حالی که گزارش‌ها حاکی از آن است که بیش از 20٪ از افراد بالای 80 سال به این بیماری مبتلا هستند. این وضعیت آترواسکلروز انسدادی منجر به ایسکمی اندام تحتانی می‌شود و علیرغم پیشرفت‌هایی در درمان‌های دارویی و بازسازی عروق، پیش‌آگهی همچنان ضعیف است و تقریباً نیمی از بیماران نیاز به قطع عضو دارند. علاوه بر این،PAD اغلب تشخیص داده نمی‌شود و بسیاری از بیماران تحت درمان‌های مناسب قرار نمی‌گیرند. برای حل این مشکل، انتظار می‌رود یک آزمایش تشخیصی مانند آزمایش خون با حساسیت و ویژگی کافی، شناسایی و درمان این افراد را بهبود بخشد. با این حال، از آنجا که PAD عوامل خطر مشترک و مکانیسم‌های بیماری‌زایی مشابهی با سایر بیماری‌های قلبی‌عروقی دارد، تاکنون هیچ نشانگر زیستی خاصی شناسایی و در عمل بالینی استفاده نشده است.

انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) همچنان یکی از دلایل مهم مرگ‌ومیر و بیماری در سراسر جهان علیرغم پیشرفت‌های پزشکی در مدیریت این بیماری، باقی مانده است. مداخله کرونری اولیه از طریق پوست (PPCI) یک استراتژی درمانی حیاتی برای بازگرداندن به‌موقع جریان خون به شریان‌های کرونری است. آسپرین به‌عنوان یکی از ارکان درمان ضد پلاکتی برای پیشگیری ثانویه از بیماری عروق کرونر (CAD) شناخته می‌شود، اما نقش آن در پیشگیری اولیه در دوران PPCI همچنان نامشخص است.

در چشم‌انداز درمان‌های اختلالات متابولیک، آگونیست‌های پپتید شبه گلوکاگون-1 (GLP-1) به‌عنوان یک دسته مهم از عوامل درمانی ظاهر شده‌اند که رویکردی چندوجهی برای مدیریت شرایطی مانند دیابت نوع 2 (T2DM) و چاقی ارائه می‌دهند. این عوامل عملکرد هورمون درونی GLP-1 را تقلید می‌کنند و ترشح انسولین وابسته به گلوکز را تقویت کرده، ترشح گلوکاگون را سرکوب و تخلیه معده را کند می‌کنند. فراتر از مزایای قندی آن‌ها، آگونیست‌های GLP-1 به دلیل تأثیرات محافظتی بالقوه بر سیستم قلبی‌-عروقی و نقششان در مدیریت بیماری‌های کبدی مانند بیماری کبد چرب غیرالکلی (NAFLD) و استئاتوهپاتیت غیرالکلی (NASH) توجه زیادی به خود جلب کرده‌اند.