عملکرد مقایسه‌ای شاخص‌های پیش‌بینی خطر برای مرگ‌ومیر یا بستری مجدد پس از بستری شدن به دلیل نارسایی قلبی

با این حال، اکثر این ابزارها به‌طور کامل اعتبارسنجی نشده‌اند و عملکرد آن‌ها، به ویژه از نظر انطباق و دقت، اغلب گزارش نمی‌شود. ابزارهای معتبر پیش‌بینی ریسک در نارسایی قلبی معمولاً پیچیده هستند و نیاز به محاسبه‌گرهای ریسک و متغیرهای متعدد دارند، که باعث می‌شود استفاده از آن‌ها در زمان ارائه خدمات درمانی عملی نباشد. اکثر مدل‌های موجود برای پیش‌بینی ریسک در نارسایی قلبی بر اساس داده‌های اداری استخراج و اعتبارسنجی شده‌اند که این داده‌ها به دلیل دقت محدود کدگذاری‌ها با مشکلاتی مواجه‌اند؛ به عنوان مثال، در داده‌های اداری ممکن است تا ۲۰% از بیماران به اشتباه به عنوان مبتلا به نارسایی قلبی طبقه‌بندی شوند.

در این مطالعه که در مجله‌ی ESC Heart Failure در سال 2025 به چاپ رسید، در پاسخ به پیچیدگی و محدودیت‌های مدل‌های پیش‌بینی ریسک موجود در نارسایی قلبی، شاخص LE را طراحی و به‌طور خارجی اعتبارسنجی شد. این شاخص تنها شامل دو متغیر بود: مدت زمان بستری در بیمارستان و تعداد مراجعه به بخش اورژانس در شش ماه گذشته. برای بهبود عملکرد شاخص LE، شاخص جدیدی به نام LENT را طراحی و به‌طور داخلی اعتبارسنجی شد که علاوه بر متغیرهای قبلی، سطح NT-proBNP (پروهورمون ناتریورتیک مغزی) در زمان پذیرش یا ترخیص را نیز در محاسبه امتیاز در نظر می‌گیرد. شاخص LENT در طبقه‌بندی خطر مرگ‌ومیر یا بستری مجدد طی ۳۰ روز عملکرد بهتری نسبت به شاخص LE نشان داد.

تا به امروز، عملکرد شاخص‌های معتبر پیش‌بینی ریسک نارسایی قلبی در یک مجموعه واحد مقایسه نشده است. بنابراین، مقایسه‌ها به‌صورت غیرمستقیم و بر اساس عملکرد این شاخص‌ها در مجموعه‌ها یا پایگاه‌های داده متفاوتی انجام شده که از نظر ویژگی‌های جمعیتی، بیماری‌های همراه، درمان‌های پیش‌زمینه‌ای و کیفیت مراقبت با هم تفاوت دارند. در این مطالعه مبتنی بر اثربخشی مقایسه‌ای، هدف این بود که توانایی تمایز (discrimination)، انطباق (calibration) و عملکرد کلی شاخص LENT را با شش شاخص معتبر دیگر که قبلاً برای پیش‌بینی پیامدهای بالینی در بیماران بستری و ترخیص‌شده به دلیل نارسایی قلبی اعتبارسنجی شده بودند، مقایسه شود. این شاخص‌ها شامل LE، مدت بستری، شدت بیماری، شاخص همراهی بیماری‌های چارلسون (Charlson)، تعداد مراجعات به بخش اورژانس در شش ماه گذشته (LACE)، شاخص ملی نارسایی قلبی حاد (ADHERE)، بازخورد بهبود یافته برای درمان موثر قلبی (EFFECT)، شاخص راهنمای درمان نارسایی قلبی (GWTG) و امتیاز خطر بستری مجدد (RRS) بودند.

عملکرد شاخص‌های مختلف پیش‌بینی خطر، شامل LE (مدت بستری و تعداد مراجعات به اورژانس در ۶ ماه گذشته)، LENT (مدت بستری، تعداد مراجعات به اورژانس در ۶ ماه گذشته و سطح NT-proBNP در زمان پذیرش)، LACE (مدت بستری، شدت بیماری، شاخص همراهی بیماری‌های چارلسون و تعداد مراجعات به اورژانس در ۶ ماه گذشته)، GWTG، RRS، EFFECT و ADHERE، در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی که بین ژانویه ۲۰۱۷ تا دسامبر ۲۰۱۹ در یک شبکه بیمارستانی در انگلستان بستری شده و زنده ترخیص شده بودند، مورد ارزیابی قرار گرفت.

شاخص ترکیبی اولیه مطالعه شامل مرگ‌ومیر یا بستری مجدد به هر علتی در ۳۰ روز بود. برای سنجش عملکرد مدل‌ها از معیار C-statistic (مقدار بالاتر نشان‌دهنده تمایز بهتر) و نمره Brier (مقدار پایین‌تر نشان‌دهنده دقت بهتر) استفاده شد.

در میان ۱۲۰۶ بیمار این مطالعه، ۴۵٪ زن بودند، میانگین سن ۷۶.۶ سال و میانگین کسر جهشی بطن چپ ۴۳٪ بود. در ۳۰ روز، ۲۳۶ بیمار (۱۹.۶٪) مجدداً بستری شدند و ۲۸ بیمار (۲.۳٪) فوت کردند، در مجموع ۲۶۴ بیمار (۲۱.۹٪) حداقل یکی از این دو پیامد را تجربه کردند.

نتایج این مطالعه نشان داد که شاخص LENT بهترین عملکرد را از نظر تمایز و دقت برای پیش‌بینی پیامد اولیه ترکیبی دارد. شاخص‌های LE و LACE نیز دقت و قدرت تمایز بالایی داشتند. عملکرد شاخص‌های RRS و EFFECT در حد متوسط بود اما شاخص‌های GWTG-HF و ADHERE عملکرد ضعیفی داشتند.

در این مطالعه که عملکرد هفت شاخص پیش‌بینی خطر را در یک گروه از بیماران بستری‌شده با نارسایی قلبی مقایسه کرد، شاخص ساده LENT بهترین ترکیب از قدرت تمایز و دقت را برای پیش‌بینی پیامد اولیه ترکیبی ۳۰ روزه (مرگ‌ومیر یا بستری مجدد) ارائه داد. این شاخص سه‌متغیره که شامل مدت زمان بستری، تعداد مراجعات به اورژانس و سطح NT-proBNP در زمان پذیرش است، روشی عملی و قابل‌اعتماد برای ارزیابی پیش‌آگهی بیماران پس از بستری شدن به دلیل نارسایی قلبی محسوب می‌شود.