در این پژوهش که روی بیش از ۱۲۰۰ بیمار در انگلستان انجام شد، عملکرد هفت شاخص پیش‌بینی خطر مقایسه گردید. شاخص LENT (شامل طول بستری بیمارستان، تعداد ویزیت‌های اورژانس در شش ماه قبل، و سطح NT-proBNP در زمان پذیرش) با دقت ۹۷ درصدی، بهترین ترکیب از تشخیص خطر و صحت را نشان داد. این شاخص ساده است و بدون نیاز به محاسبات پیچیده، در مطب یا بیمارستان قابل استفاده است. برای مثال، اگر بیمار طول بستری طولانی، ویزیت‌های مکرر اورژانس، و سطح بالای NT-proBNP داشته باشد، خطر بالاتری دارد و می‌توان او را به خدمات تخصصی مانند مراقبت‌های حمایتی یا پیوند قلب ارجاع داد. در مناطق با منابع محدود، شاخص دو متغیره LE (بدون NT-proBNP) گزینه مناسبی است. این ابزارها می‌توانند مرگ و بستری مجدد را کاهش دهند و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشند.