تصور کنید قرار است برای مشکل قلبی یا عروقی، پزشکان یک ورید بزرگ از پا (ورید صافن) را بردارند تا از آن برای بای‌پس استفاده کنند. روش‌های مختلفی برای این کار وجود دارد: یکی روش سنتی باز (OVH) که زخم بزرگی روی پا ایجاد می‌کند، و دیگری روش مدرن اندوسکوپیک (EVH) که با ابزارهای کوچک، دوربین و برش‌های ریز انجام می‌شود. اما مشکل اینجاست که این جراحی‌ها گاهی باعث دردسرهای لنفاوی می‌شوند – یعنی سیستم تخلیه مایعات بدن مختل می‌شود و چیزهایی مثل نشت مایع از زخم، تورم شدید پا (لنف‌ادم)، التهاب رگ‌های لنفاوی یا کیست‌های پر از مایع پیش می‌آید. این مشکلات می‌توانند recovery را سخت کنند و حتی زندگی روزمره‌ را مختل کنند.

حالا یک گروه از محققان تمام تحقیقات معتبر تا آوریل ۲۰۲۴ را بررسی کردند – از پایگاه‌های علمی بزرگ مثل PubMed و Scopus – و ۱۲ مطالعه را انتخاب کردند که بیش از ۱۹۰۰ نفر در آن‌ها شرکت کرده بودند. آن‌ها مدت‌های مختلفی (از چند روز تا بیش از ۲ سال) بیماران را پیگیری کردند تا ببینند کدام روش کمتر مشکل‌ساز است.

یافته‌های کاربردی:

• روش سنتی باز (OVH) حدود ۷ برابر بیشتر باعث مشکلات لنفاوی کلی می‌شود (مثل نشت و تورم).
• مخصوصا نشت مایع از زخم در روش باز ۱۷ برابر شایع‌تر است – یعنی زخم دیرتر خوب می‌شود و عفونت احتمالی بیشتر.
• تورم پا (لنف‌ادم) هم در روش باز ۹ برابر بیشتر دیده می‌شود، که می‌تواند باعث درد مزمن و مشکل در راه رفتن شود.
• اما در مورد کیست‌های لنفاوی، فرقی بین دو روش نیست – هر دو تقریبا برابر هستند. نکته مهم: این مشکلات نه تنها در روزهای اول بعد جراحی (کوتاه‌مدت) بیشتر هستند (حدود ۵ برابر)، بلکه حتی بعد از ماه‌ها یا سال‌ها (بلندمدت) هم روش باز می‌تواند ۳۰ برابر خطرناک‌تر باشد!