نارسایی قلبی با کسر تخلیه حفظ شده و فیبریلاسیون دهلیزی: آبلیشن با کاتتر در مقابل درمان استاندارد دارویی، یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز
در کشورهای توسعه‌یافته، شیوع نارسایی قلبی (HF) حدود 1 تا 3 درصد است و انتظار می‌رود این شیوع به دلیل افزایش عوامل خطر همراه مانند فشار خون بالا، آپنه خواب، سندرم کاردیومتابولیک و چاقی افزایش یابد. نارسایی قلبی با کسر تخلیه حفظ شده (HFpEF) بخش قابل‌توجهی از این جمعیت را تشکیل می‌دهد و تقریباً نیمی از موارد نارسایی قلبی را شامل می‌شود، و شیوع آن نیز رو به افزایش است. فیبریلاسیون دهلیزی (AF) یک آریتمی شایع در بیماران مبتلا به HFpEF است که احتمالاً به دلیل عوامل خطر مشترک و تعاملات فیزیولوژیکی مرتبط است. مطالعات گذشته گزارش کرده‌اند که 25 تا 39 درصد از بیماران مبتلا به HFpEF نیز به AF دچار هستند. HFpEF و AF به‌ویژه زمانی که به‌طور همزمان رخ دهند، با افزایش بیماری و مرگ‌ومیر همراه هستند.
مطالعات نشان داده‌اند که آبلیشن با کاتتر (CA) در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی و نارسایی قلبی با کسر تخلیه کاهش‌یافته (HFrEF) می‌تواند منجر به بهبود علائم نارسایی قلبی، کاهش نرخ بستری در بیمارستان و کاهش مرگ‌ومیر در مقایسه با درمان استاندارد دارویی (SMT) شود. در نتیجه، آخرین دستورالعمل‌ها CA را برای این بیماران توصیه می‌کنند. با افزایش شیوع HFpEF در بین بیماران مبتلا به AF، علاقه به یافتن بهترین روش برای مدیریت AF در این جمعیت رو به افزایش است.
هنوز مشخص نیست که آیا بیماران مبتلا به HFpEF از CA به همان اندازه ی بیماران HFrEF بهره‌مند می‌شوند یا خیر. افزایش تعداد بیماران HFpEF که به شدت مستعد AF هستند، نیاز به بررسی این شکاف مهم در دانش را برجسته می‌کند. اگرچه یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز قبلی گزارشی مبنی بر عدم وجود مزیت CA در کاهش مرگ‌ومیر و رویدادهای نارسایی قلبی در بیماران مبتلا به HFpEF ارائه کرده بود، اما ممکن است این مطالعه قدرت کافی برای تشخیص مزیت معنادار نداشته باشد زیرا تنها دو کارآزمایی بالینی تصادفی (RCT) را با مجموع 913 بیمار مبتلا به HFpEF شامل می‌شد. مهرداد محله و همکاران مطالعه ای سیستماتیک و متاآنالیز، با هدف ارزیابی تأثیر آبلیشن با کاتتر فیبریلاسیون دهلیزی بر نتایج ریتم قلب و پیش‌آگهی بیماران مبتلا به HFpEF انجام دادند.
این مطالعه در مجموع 20254 بیمار مبتلا به AF با HFpEF شامل شدند که 2537 بیمار در گروه آبلیشن با کاتتر (CA) و 17717 بیمار در گروه درمان استاندارد دارویی (SMT) قرار گرفتند.
بر اساس نتایج متاآنالیز این مطالعه که در مجله ی Heart Failure Reviews در سال 2024 به چاپ رسید، خطر ترکیبی مرگ‌ومیر ناشی از همه عوامل و بستری شدن به دلیل نارسایی قلبی (HF) در گروه آبلیشن با کاتتر (CA) به‌طور قابل‌توجهی کمتر از گروه درمان استاندارد دارویی (SMT) بود. بر اساس نمودار forest plot، ناهمگونی بالایی بین مطالعات در این تحلیل وجود داشت. با این حال،leave-one-out نشان داد که حذف هر یک از مطالعات تأثیر قابل‌توجهی بر نتایج کلی تحلیل نتیجه اولیه ندارد. با حذف مطالعه Arora و همکاران از متاآنالیز برای کاهش ناهمگونی، همان کاهش خطر در گروه CA در مقایسه با گروه SMT مشاهده شد ولی با ناهمگونی کمتری.
در تحلیل متارگرسیون نتایج اولیه، سه عامل ارتباط آماری معناداری را نشان دادند. دیابت (DM) با احتمال بالاتری از نتایج نامطلوب در گروه CA نسبت به گروه SMT همراه بود. فشار خون بالا (HTN) نیز به‌طور مشابه ارتباط معناداری با نتایج بدتر برای CA در مقایسه با SMT داشت. علاوه بر این، جنسیت مردانه به‌طور منفی با نتایج در گروه CA نسبت به SMT مرتبط بود، که نشان می‌دهد بیماران مرد ممکن است نتایج بهتری با CA داشته باشند. سایر متغیرها از جمله سکته مغزی، بیماری عروق کرونر(CAD)، نارسایی مزمن کلیه (CKD)، سن، شاخص توده بدنی (BMI)، فیبریلاسیون دهلیزی پایدار، امتیاز CHADS-VASc و مدت پیگیری، ارتباط معناداری با نتیجه اولیه نشان ندادند.
ارسال نظر