مقایسه فشار وارد شده بر شریان براکیال و شریان اولنار بر قطر شریان رادیال

روش ترانس‌رادیال (TRA) به عنوان دسترسی ترجیحی برای کاتتریزاسیون قلبی چه در روش‌های الکتیو و چه اضطراری به دلیل کاهش عوارض و مدت زمان بستری در بیمارستان انتخاب می‌شود. محدودیت رایج این روش اسپاسم شریان رادیال (RA) است که نرخ موفقیت انجام این روش را کاهش داده و درد شدیدی در ساعد ایجاد می‌کند. تلاش‌های بیشتر برای وارد کردن سوزن و درد هنگام کاتتریزاسیون RA احتمال اسپاسم را در حین انجام روش افزایش می‌دهد. چندین عامل به عنوان پیش‌بینی‌کننده‌های شکست دسترسی RA شناسایی شده‌اند که شامل قطر باریک شریان رادیال (RAD)، دسترسی سخت، کمبود تجربه در اپراتورها و وجود بیماری شریان محیطی هستند.

به طور معمول، داروهای ضد اسپاسم مانند داروهای گشادکننده عروق شامل ۵ میلی‌گرم وراپامیل یا ۲۰۰ میکروگرم نیتروگلیسرین از طریق شیت شریانی تجویز می‌شوند که می‌تواند به طور مؤثر میزان اسپاسم را از ۱۲٪ به ۴٪ کاهش دهد، اما این داروها اثرات جانبی ناخواسته‌ای مانند برادیکاردی و افت فشار خون دارند.

یکی از دلایل اصلی تغییر دسترسی محل، اسپاسم RA است که می‌تواند با داروها یا روش‌هایی که باعث گشاد شدن RA می‌شوند، به طور مؤثر پیشگیری شود. اندازه‌گیری قطر RA و مساحت مقطع عرضی آن با استفاده از تکنیک اولتراسوند پس از ایجاد پرخونی مورد مطالعه قرار گرفته است. فشار وارد شده به شریان اولنار برای یک دقیقه می‌تواند به طور قابل توجهی قطر RA را افزایش دهد که پس از یک دقیقه از توقف فشار، کاهش می‌یابد. این روش کم‌هزینه می‌تواند همچنین نرخ انسداد RA پس از کاتتریزاسیون‌ها را کاهش دهد. روش دیگری برای ایجاد گشاد شدن RA، قرار دادن کاف فشارسنج در اطراف بازو به مدت ۵ دقیقه است که به سرعت حدود ۵۰ میلی‌متر جیوه بالاتر از فشار خون سیستولیک (SBP) باد شده و سپس سریع تخلیه می‌شود. این روش همچنین می‌تواند فرآیند بهبودی اسپاسم را که در حین روش‌ها اتفاق می‌افتد، تسریع کند.

به همین منظور فاطمه بهرامی و همکاران مطالعه‌ای با هدف بررسی اثر فشرده‌سازی اولنار در مقابل فشرده‌سازی براکیال، را بر گشاد شدن RA انجام دادند.

این مطالعه تصادفی شامل ۳۰ بیمار بود که تحت آنژیوگرافی کرونری ترانس‌رادیال انتخابی قرار گرفتند. روش‌های فشرده‌سازی اولنار و فشرده‌سازی براکیال در دو گروه انجام شد. قطر شریان رادیال و مساحت مقطع عرضی در ابتدای مطالعه اندازه‌گیری شده و پس از مداخلات، هر ۳۰ ثانیه (تا ۲ دقیقه) دوباره اندازه‌گیری شد.

نتایج این مطالعه که در مجله International Journal of Vascular Medicine در سال 2024 به چاپ رسید نشان داد که هر دو روش فشرده‌سازی اولنار و فشرده‌سازی براکیال موفق به افزایش قطر شریان رادیال تا ۶۰ ثانیه پس از مداخلات شدند. پس از تنظیم نتایج برای اندازه‌گیری‌های پایه، هیچ تفاوت معنی‌داری بین دو گروه مشاهده نشد. با این حال، هر گروه درمانی افزایش معنی‌داری در شاخص‌ها تا ۶۰ ثانیه نشان داد، که پس از آن کاهش یافت. حداکثر قطر شریان رادیال در ۶۰ ثانیه پس از برداشتن فشرده‌سازی در هر دو گروه مشاهده شد.

روش‌های فشرده‌سازی اولنار و فشرده‌سازی براکیال اثربخشی خود را در ایجاد گشاد شدن شریان رادیال برای مدت زمان محدود نشان دادند. این روش‌ها ممکن است وقوع شکست دسترسی در حین کاتتریزاسیون شریان رادیال را کاهش دهند. هیچ تفاوت قابل توجهی بین دو روش مشاهده نشد، که نشان می‌دهد می‌توان آنها را به‌طور متناوب بسته به ترجیح بالینی استفاده کرد. بنابراین، چون فشرده‌سازی اولنار ساده‌تر و برای بیماران عملی‌تر است، می‌توان آن را به جای فشرده‌سازی براکیال در نظر گرفت.