بیشتر مطالعات مرتبط با عملکرد RV بر اختلال سیستولیک تأکید دارند، که معمولاً با نارسایی شدید قلبی سمت چپ همراه است. ارزیابی عملکرد RV در پر شدن دیاستولیک قبل از جراحی‌های قلبی نیاز به بررسی جامع دارد.

اختلال دیاستولیک بطن راست (RVDD) شرایطی است که فشار پر شدن RV را در طول دیاستول تحت تأثیر قرار می‌دهد. RVDD می‌تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود که باعث افزایش بار فشار یا حجم در RV می‌شوند، از جمله اختلال عملکرد LV، بیماری‌های دریچه‌ای قلب، بیماری‌های ایسکمیک قلبی، آمبولی ریه و کاردیومیوپاتی‌ها. مطالعات قبلی به RVDD پیش از عمل و نبود شریان‌های مناسب برای بای‌پس به‌عنوان عوامل خطر مستقل برای مرگ‌ومیر زودهنگام پس از CABG در افرادی با عملکرد LV به‌شدت مختل اشاره کرده‌اند. علاوه بر این، مطالعه دیگری نشان می‌دهد که RVDD پیش از عمل، جنسیت زن، و استفاده از بای‌پس قلبی-ریوی، عوامل خطر مستقل برای بروز نارسایی قلبی پس از عمل در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر تحت CABG هستند.

از آنجا که RVDD پیش از اختلال سیستولیک ظاهر می‌شود، بررسی اهمیت پیش‌آگهی آن در افرادی با کسر تخلیه‌ای بطن چپ (LVEF) حفظ‌شده ضروری است. بنابراین، طاهره داورپسند و همکاران مطالعه‌ای با هدف بررسی ارتباط عملکرد دیاستولیک RV با مدت بستری در بیمارستان (LOS)، مدت اقامت در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU)، زمان لوله‌گذاری و ترکیب عوارض در بیمارانی بود که تحت CABG به‌صورت منفرد قرار گرفتند و کسر تخلیه‌ای بطن چپ آن‌ها به‌طور بالینی کاهش‌یافته نبود (LVEF>40).

این مطالعه مشاهده‌ای تک‌مرکزی شامل تمامی بیمارانی بود که به‌صورت متوالی تحت جراحی CABG منفرد قرار گرفتند و کسر تخلیه‌ای بطن چپ بالای 40% داشتند. این بیماران از مه 2022 تا مه 2023 ارزیابی شده و عملکرد دیاستولیک بطن راست آن‌ها با اکوکاردیوگرافی ترانس‌توراسیک بررسی شد. بیماران به دو گروه با RVDD و بدون RVDD تقسیم شدند و سپس این دو گروه از نظر پیامدهای اولیه شامل مدت بستری در بیمارستان، مدت اقامت در بخش مراقبت‌های ویژه و زمان لوله‌گذاری، و همچنین پیامد ثانویه شامل عوارض پس از عمل در بیمارستان مقایسه شدند.

نتایج این مطالعه که در مجله Archives of Iranian Medicine در سال 2025 به چاپ رسید نشان داد که 49.1% از بیماران دچار RVDD بودند و بیماران با RVDD به‌طور معناداری فشار خون سیستولیک پایین‌تری داشتند و بیشتر از مهارکننده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین استفاده می‌کردند. هیچ ارتباطی بین RVDD و پیامدهای اولیه مدت بستری در بیمارستان، مدت اقامت در بیمارستان، و زمان لوله‌گذاری، یافت نشد. با این حال، عوارض پس از عمل در بیماران با RVDD بیشتر بود (90% در مقابل 85%). پس از تعدیل عوامل مخدوش‌کننده، RVDD به‌طور مستقل با پیامدهای اولیه و ثانویه ارتباطی نداشت.

RVDD قبلی در بیماران CABG با LVEF>40%، عوارض پس از عمل را افزایش داد اما این افزایش از نظر آماری معنادار نبود. مطالعات گسترده‌تر برای ارزیابی عملکرد دیاستولیک RV پیش از جراحی قلب به‌منظور شناسایی بیماران پرخطر و بهینه‌سازی مدیریت دوره بعداز عمل ضروری است.