اثر مکمل‌ نانو کورکومین بر وضعیت آنژین صدری و عوامل خطر قدیمی و جدید قلبی عروقی در بیماران دارای اضافه وزن یا چاق با پدیده CSFP: یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده دوسوکور با دارونما

اختلال عملکرد اندوتلیال مشخصه بسیاری از بیماری های قلبی عروقی از جمله CSFP است. عدم تعادل بین منقبض کننده های عروقی و گشادکننده های عروقی مانند کاهش فراهمی زیستی اکسید نیتریک (NO) و افزایش اندوتلین-1 و همچنین کاهش آدروپین در گردش و افزایش هموسیستئین و اندوکان در این اختلال نشان داده شده است. این تغییرات در غلظت های هموسیستئین، اندوکان و آدروپین به عنوان پیش بینی کننده مستقل حضور و شدت CSFP گزارش شده است.

به همین منظور مهسا رضایی و همکاران کارآزمایی جهت بررسی اثر مکمل نانو کورکومین حاوی کورکومینوئیدها، به عنوان مواد مغذی چند منظوره، بر وضعیت آنژین صدری و برخی از عوامل خطر قدیمی و جدید قلبی عروقی در بیماران دارای اضافه وزن یا چاق مبتلا به CSFP را ارزیابی کردند.

در این کارآزمایی بالینی دوسوکور، تصادفی شده و کنترل شده با دارونما، 42 بیمار دارای اضافه وزن یا چاق مبتلا به CSFP، 80 میلی گرم در روز نانو کورکومین یا دارونما به مدت 12 هفته دریافت کردند. پرسشنامه آنژین سیاتل (SAQ) به عنوان معیار بالینی وضعیت آنژین صدری، اندوکان در گردش، آدروپین، هموسیستئین، پروفایل لیپیدی و نمرات جدید شاخص چاقی (VAI) و شاخص تری گلیسیرید (WTI) قبل و بعد از مداخله ارزیابی شد. در صورت لزوم از آزمون T مستقل، تست Mann-Whitney، آنالیز کوواریانس، مجذور کای و آزمون دقیق فیشر استفاده شد.

نتایج این مطالعه که در مجله BMC Nutrition در سال 2024 به چاپ رسید نشان داد که همه ی SAQها شامل محدودیت فیزیکی، ثبات آنژین، شدت آنژین صدری، رضایت از درمان و درک بیماری و کیفیت زندگی در گروه مصرف کننده نانو کورکومین در مقایسه با گروه دارونما به طور قابل‌توجهی بهبود یافت. پس از مداخله تغییرات معنی داری در اندوکان، آدروپین و هموسیستئین سرم مشاهده نشد. تری گلیسیرید، نسبت کلسترول تری گلیسیرید/لیپوپروتئین با چگالی بالا، مقادیر WTI و VAI تنها در گروه نانو کورکومین به طور قابل توجهی بهبود یافتند.

نتایج این کارآزمایی بالینی نشان داد که استفاده از مکمل نانو کورکومین (حاوی کورکومینوئیدها) 80 میلی گرم در روز به مدت 12 هفته به طور قابل توجهی جنبه های مهم سلامتی را در بیماران مبتلا به CSFP بهبود می بخشید. برخی از عوامل خطر قدیمی و جدید قلبی عروقی تنها در مقایسه با مقادیر پایه، که نیاز به بررسی بیشتر دارند، به طور قابل توجهی بهبود یافتند.