علیرغم اثرات درمانی سلول های بنیادی از نظر بازسازی بافت قلب، تجزیه و تحلیل های اخیر بهبود جزئی را در عملکرد کمتر از نیمی از درمان های مبتنی بر سلول را نشان داده است. برخی از این دلایل می تواند مربوط به سلول های بنیادی پیوندی باشد که نرخ بقای محدودی در محل MI دارند و بیشتر از سلول های تزریق شده دچار تغییرات آپوپتوز می شوند.

به همین منظور پریسا حسنپور و همکاران مطالعه ایی جهت بررسی اثر هیدروژل مبتنی بر آلژینات بارگذاری شده با میتوکندری جهت رگزایی در مدل موش سکته حاد میوکارد انجام دادند.

میتوکندری ها پس از تیمار با بسترهای محرک میتوکندری، از سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) جدا شدند و سپس با 100 میکرولیتر هیدروژل متشکل از آلژینات/ ژلاتین غنی شده با 1 میکرومولار پیرول، کپسوله شدند. هیدروژل حاوی میتوکندری به ناحیه ایسکمیک قلب موش تزریق شد.

تصاویر SEM ساختار متخلخلی را نشان دادند و اندازه منافذ در گروه Alg/Gel + PPy در مقایسه با هیدروژل Alg + PPy کاهش یافت. بر اساس داده ها، هر دو هیدروژل Alg + PPy و Alg/Gel + PPy می توانند یکپارچگی و مورفولوژی میتوکندری های بارگذاری شده را حفظ کنند. تزریق هیدروژل Alg/Gel + PPy با میتوکندری باعث ترمیم قابل توجه ضخامت بطن چپ در مقایسه با گروه‌های انفارکتوس، 14روز پس از تزریق شد. تجزیه و تحلیل بافت‌شناسی افزایش قابل‌توجهی از مویرگ‌ها و شریان‌های α-SMA در گروه هیدروژل Alg/Gel + PPy با میتوکندری را نشان داد. نتایج این مطالعه که در مجله ی International Journal of Biological Macromolecules در سال 2024 به چاپ رسید، نشان داد که هیدروژل های مبتنی بر Alg بستر مناسبی برای پیوند سلول ها و اندامک ها و بازسازی تغییرات ایسکمیک قلب هستند.

Doi: 10.1016/j.ijbiomac.2024.129633

تهییه و تنظیم: امین محسن زاده