تنظیم پاسخ ایمنی توسط سلول های بنیادی مزانشیمی ترانسدود شده با ژن دکورین در برابر آسیب ریه، فیبروز و التهاب ناشی از بلئومایسین
آسیب ریه توسط طیف گسترده ای از اجزای مضر و/یا عوامل بیماری زا ایجاد می شود. در شکل مزمن خود، می تواند منجر به فیبروز بافت ریه شود. فیبروز ریوی یک نشانه پاتولوژیک اختلالات ناهمگن است. فیبروز ریه یکی از بیماری های تهاجمی است و پس از شروع علائم، میانگین بقای 3 تا 5 سال دارد. پارانشیم طبیعی ریه با بافت فیبروتیک همراه با تکثیر فیبروبلاست، التهاب و رسوب بیش از حد کلاژن جایگزین می شود. بافت اسکار منجر به کاهش غیر قابل برگشت در ظرفیت انتشار اکسیژن در ریه ها می شود. مکانیسم های سلولی و مولکولی درگیر در پاتوژنز فیبروز ریه تا حد زیادی نامشخص است و در حال حاضر هیچ دارویی برای جلوگیری یا معکوس کردن فیبروژنز ریه در دسترس نیست. Tranilast، یک مهارکننده ماکروفاژ، شدت فیبروز ریه ناشی از بلئومایسین را کاهش می دهد. فیبروبلاست ها، میوفیبروبلاست ها، سلول های اپیتلیال آلوئولی نوع II، ماکروفاژها و ائوزینوفیل ها سلول های کلیدی هستند که TGF-β1 را در ریه های فیبروتیک تولید می کنند. انتظار می رود که استراتژی های درمانی جدید از طریق پیشرفت در ژن درمان سلولی به زودی در دسترس قرار گیرند.
انتقال دهنده فاکتور رشد-بتا در برابر مسیر سیگنال دهی همولوگ دکاپنتاپلژیک 3 (TGF-β1-Smad3) نقش کلیدی در تنظیم فیبروز ریه ایفا می کند. دکورین (DCN)، یک پروتئوگلیکان کوچک غنی از لوسین، با اتصال برگشت پذیر با TGF-β و کاهش فراهمی زیستی آن، اثر تعدیلی بر سیستم ایمنی دارد. درمان با سلول های بنیادی مزانشیمی (MSC) یک استراتژی جدید است که دارای ظرفیت تعدیل کننده ایمنی است. به همین منظور Wei Xu و همکاران مطالعه ای با هدف بررسی تنظیم پاسخ ایمنی توسط سلول های بنیادی مزانشیمی ترانسدود شده با ژن دکورین بر آسیب ریه، فیبروز و التهاب ناشی از بلئومایسین را انجام دادند.
سلول‌های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان جداسازی و توسط ژن دکورین ترانسدود شدند. آسیب ریه توسط بلئومایسین ایجاد شد و موش ها با سلول های بنیادی مزانشیمی، MSCs-decorin و decorin تحت درمان قرار گرفتند. سپس بیومارکرهای استرس اکسیداتیو، بیومارکرهای بازسازی، سلول‌های لاواژ برونکوآلوئولار و مطالعه هیستوپاتولوژی انجام شد.
نتایج این مطالعه که در مجله ی Allergologia et Immunopathologia در سال 2024 به چاپ رسید نشان داد که کاهش کاتالاز و سوپراکسید دیسموتاز در اثر تیمارها افزایش یافت. افزایش سطح مالون دی آلدئید، هیدروکسی پرولین، TGF-β و تعداد سلول های پلی مورفونکلئر در گروه های تحت درمان کاهش یافت. علاوه بر این، هیستوپاتولوژی بافت های ریه، التهاب و فیبروز کنترل شده را نشان داد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که انتقال ژن دکورین به سلول‌های بنیادی مزانشیمی و استفاده از سلول درمانی می‌تواند بازسازی و آسیب ریه ناشی از بلئومایسین را کنترل کند.
ارسال نظر