اثربخشی استازولامید خوراکی به عنوان درمان دیورتیک احتقان در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی
نارسایی حاد قلبی به عنوان یک سندرم بالینی از شایع ترین علل بستری در بیمارستان است و درمان های موثر مبتنی بر شواهد در بیماران مبتلا به احتقان وجود ندارد. به همین منظور کارآزمایی توسط هوشنگ باوندپور و همکاران برای بررسی اثر استازولامید در ترکیب با دیورتیک‌های لوپ بر احتقان در بیمارانی طراحی شد که احتقان را با دیورتیک‌های خوراکی برطرف نمی‌کرد و در صورت عدم دریافت فوروزماید تزریقی وارد فاز نارسایی حاد قلبی جبران نشده می‌شدند.
این کارآزمایی با نسبت 1:1 تک مرکزی، دوسوکور، تصادفی کنترل شده بود که با هدف ثبت نام 130 بیمار بستری شده در بخش انفوزیون انجام شد. شرکت کنندگان فوروزماید را به عنوان درمان استاندارد دریافت کردند و 250 میلی گرم استازولامید خوراکی دو بار در روز در مقابل دارونما در سه روز متوالی به طور تصادفی مصرف کردند. هدف اصلی تعیین اثر درمان ترکیبی خوراکی استازولامید و فوروزماید بر احتقان بود. اهداف ثانویه از پیش تعیین شده شامل سطح N-terminal pro B-type natriuretic peptideدر روز 30، میزان بستری مجدد در یک دوره سه ماهه، ارزیابی کیفیت زندگی توسط پرسشنامه کیفیت زندگی نارسایی قلبی در پایان ماه سوم، تغییر در وزن، سطح کراتینین، دفع سدیم ادراری، سطح پتاسیم و شاخص های خونی در شمارش کامل خون در روز سوم کارآزمایی بود.
نتایج این مطالعه که در ژورنال The Journal of Tehran University Heart Center در سال 2024 به چاپ رسید نشان داد که مقاومت به دیورتیک اغلب سیر بیماری را در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی پیچیده می کند. بنابراین، نیاز فوری برای کشف مداخلات جدید وجود دارد که به طور موثر بر چالش‌های دیورتیک‌های موجود مانند مقاومت دیورتیک‌ها، ناهنجاری‌های الکترولیتی و بهبود عملکرد آنها در بیماران غلبه کند.
ارسال به دوستان