بهبود نتایج در پیوند قلب: نقش درمان با استاتین‌ در دوز بالا

CAV نوعی خاص از بیماری عروق کرونری است که بر عروق قلب پیوندی تأثیر می‌گذارد و یکی از علل اصلی ابتلا و مرگ‌ومیر در گیرندگان پیوند قلب است. بنابراین، مدیریت و کاهش پیشرفت CAV یکی از جنبه‌های حیاتی مراقبت‌های پس از پیوند است. بدخیمی‌ها نیز یکی از دلایل عمده مرگ در مراحل پس از پیوند قلب هستند.

استاتین‌ها مهارکننده‌های آنزیم هیدروکسی‌متیل‌گلوتاریل-کوآنزیم A ردوکتاز(HMG-CoA)  هستند که به‌عنوان آنزیم محدودکننده در مسیر بیوسنتز کلسترول عمل می‌کنند. درمان با استاتین‌ها که به طور گسترده برای مدیریت هیپرلیپیدمی و پیشگیری از بیماری‌های قلبی-عروقی آترواسکلروتیک استفاده می‌شود، به دلیل مزایای بالقوه در گیرندگان پیوند قلب، از جمله کاهش شیوع CAV و بهبود نتایج طولانی‌مدت، مورد توجه قرار گرفته است، حتی بدون توجه به سطوح لیپید.

دستورالعمل‌های انجمن بین‌المللی پیوند قلب و ریه (2024) به‌شدت توصیه می‌کنند که درمان با استاتین‌ها طی 1 تا 2 هفته پس از پیوند قلب صرف‌نظر از سطح کلسترول آغاز شود. اعتقاد بر این است که استاتین‌ها شیوع رد پیوند قلبی و واسکولوپاتی پیوند را کاهش داده و میزان بقا در بیماران پیوند قلب را افزایش می‌دهند. در سال 2011، FDA هشداری برای سیمواستاتین صادر کرد و محدودیت‌ها و دوزهای جدیدی را برای کاهش خطر آسیب عضلانی، آسیب کبدی و رابدومیولیز معرفی کرد. تداخلات دارویی، به‌ویژه با سیکلوسپورین، به‌عنوان یکی از علل اصلی عوارض جانبی مرتبط با استاتین‌ها شناسایی شده‌اند و منجر به تغییرات در استفاده از سیکلوسپورین و استاتین‌ها و تغییر در مدیریت هیپرلیپیدمی پس از پیوند شده‌اند.

تاکرولیموس از آن زمان جایگزین سیکلوسپورین در بیشتر رژیم‌های سرکوب سیستم ایمنی شده است. با این حال، تناقضاتی بین منابع اطلاعات دارویی و دستورالعمل‌ها در مورد تداخل استاتین‌ها با سیکلوسپورین یا تاکرولیموس وجود دارد و داده‌های محدودی در مورد تاکرولیموس در دسترس است. اگرچه استفاده از استاتین‌ها در بیماران پیوند قلب به خوبی پشتیبانی می‌شود، عوارض طولانی‌مدتی مانند میوپاتی و هپاتوتوکسیسیته همچنان مبهم هستند.

به همین منظور نیما قوامی‌کیا و همکاران به مطالعه‌ای با هدف بررسی درک فعلی از درمان با استاتین در پیوند قلب می‌پردازند و بر اثرات آن بر پیشرفت CAV، نتایج و ایمنی متمرکز است.

نتایج این مطالعه که در مجله Journal of Biochemical and Molecular Toxicology در سال 2024 به چاپ رسید نشان می‌دهد که درمان استاتین پس از عمل جراحی بقای بیماران و عملکرد پیوند را در گیرندگان پیوند قلب بهبود می‌بخشد که احتمالاً این امر ناشی از اثرات ضدالتهابی و تعدیل‌کننده ایمنی آن است و مستقل از کنترل لیپیدها عمل می‌کند. استفاده زودهنگام از استاتین باید به یک رویه استاندارد تبدیل شود و تحقیقات آینده باید بر بهینه‌سازی پروتکل‌های مربوط به دوز و زمان‌بندی متمرکز شود. تحقیقات بیشتری برای روشن شدن مکانیسم‌های دقیق این مزایا مورد نیاز است، اما درمان روتین با استاتین نوید قابل‌توجهی برای بهبود نتایج بیماران و کیفیت زندگی ارائه می‌دهد.